Π. Λ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ
Με την έρευνά του αυτή, ο συγγραφέας αναδεικνύει το ζήτημα του διεθνισμού και ειδικότερα του Τριτοδιεθνισμού, τον οποίο ασπάστηκε εκθύμως το ΚΚΕ από το 1924, όταν έγινε, με δική του απόφαση, οργανικό Τμήμα της λενιστικής Γ΄Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ήταν μια ένταξη, η οποία στοίχισε πολύ αίμα και δάκρυ στους κομμουνιστές
της Ελλάδας, οι οποίοι άκριτα ακολουθούσαν τις αλλοπρόσαλλες και εθνομειοδοτικές αποφάσεις της ηγεσίας για αυτονομία της Θράκης και της Μακεδονίας, για να εξυπηρετηθούν τα «διεθνιστικά» συμφέροντα των Βόρειων γειτόνων, που ήθελαν την ίδρυση του ξεχωριστού «Κράτους του Αιγαίου». Επρόκειτο για έναν «διεθνισμό» ο οποίος εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα των «συντρόφων» και ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ένωσης και πιο ειδικότερα του Στάλιν.
Το γεγονός αυτό αποδοκίμασε στα 1929 η κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου θεσπίζοντας το νόμο 4229/1929 του «ιδιώνυμου», (περισσότερα γι’ αυτό το ζήτημα βλ. το έργο μου: «Η Μακεδονία στη μέγγενη της Γ΄ Διεθνούς και του ΚΚΕ», εκδ. β΄ «Πελασγός» – Γιαννάκενας – 2013). Ήταν ένας «διεθνισμός», ο οποίος αποτελούσε, στην ουσία, όχημα της Σοβιετικής Πολιτικής, και δευτερευόντως των Σλάβων.
Για παράδειγμα –από τα πολλά- αναφέρω την απόφαση της 6ης Φεβρουαρίου του 1922 του ΚΚΕ, η οποία έλεγε: «Το κόμμα μας αναπτύσσεται πάντοτε εντός του πνεύματος των αποφάσεων της Γ΄ Διεθνούς» (βλ. «Ριζοσπάστη» 21-2-1922).
Σε πληθώρα αποφάσεων και άρθρων του «Ριζοσπάστη», το ΚΚΕ διακήρυσσε την αυτονομία των ελληνικών περιοχών, όπως π.χ. η από 7 Νοεμβρίου 1929 προκήρυξή του, η οποία έλεγε και τα εξής: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ» («Ριζοσπάστης», 6 Οκτωβρίου 1929. Τα κεφαλαια είναι του κειμένου).
Αυτός ο «διεθνισμός» -εθνομειοδοτισμός- κράτησε ως το 1935, άλλαξε κάπως ως προς την «αυτονομία» της Μακεδονίας και της Θράκης, πέρασε με διάφορες ταλαντεύσεις ως τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να κάνει την εμφάνισή του την περίοδο του Εμφυλίου, με κορυφαία απόφαση της περίφημης 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ, τον Γενάρη του 1949, η οποία επανήλθε στις προ του 1935 θέσεις του, για «πλήρη αυτονομία».
Μολονότι, αυτή η απόφαση ανακλήθηκε σε μερικούς μήνες, από τις αντιδράσεις στελεχών του ΚΚΕ, είχε ως συνέπεια την εκτέλεση πολλών κομμουνιστών «ως προδοτών», όταν δεν την αποκήρυσσαν στα Έκτακτα Στρατοδικεία.
Την περίοδο αυτή, όπως και την προηγηθείσα των «Δεκεμβριανών» του 1944 και της Συμφωνίας της Βάρκιζας του 1945, ο «διεθνισμός» εφαρμοζόταν ή όχι ανάλογα με τα συμφέροντα της Μόσχας. Αυτός ο ανθελληνικός «διεθνισμός», αποτέλεσε το εργαλείο του Στάλιν στη διπλωματική σκακιέρα την περίοδο του Εμφυλίου, αφού υπήρχε η γνωστή Συμφωνία της Γιάλτας, στην οποία ο Στάλιν εκχώρησε την Ελλάδα στους Άγγλους.
Λειτουργώντας ως «ακορντεόν» αυτός ο «διεθνισμός» συνετέλεσε στην πανωλεθρία του Αριστερού Κινήματος και του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, αφού ο Στάλιν τότε έδινε την εντολή συνεχίστε τον πόλεμο και αμέσως μετά μαζέψτετα!
Παρά ταύτα ο παντοδύναμος γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, μέσα στο αίμα και τα ερείπια της Ελλάδας δήλωνε: «Κάναμε το διεθνιστικό μας χρέος». Απ’ εκεί οι Σοβιετικοί, απ’ εδώ οι Αγγλοαμερικάνοι, πού ν’ ακουμπήσει η μικρή Ελλάδα;
Αντίδοτο ISBN: 978-618-83758-3-3
223 σελίδες 17×24
8/11/2018
Ενδεικτική τιμή 18 ευρώ
