Όπως θα διαπιστώσετε ο εκδοτικός οίκος μας έχει εκδώσει και θα εξακολουθήσει να εκδίδει έργα του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου ο οποίος δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Άνοιξε νέους δρόμους στην σύγχρονη σκέψη και στην ιστορία αλλά και σε θέματα αυτοδιοίκησης τα οποία ήξερε πολύ καλά. Αυτό το βιογραφικό διατηρεί την αξία του γιατί είναι γραμμένο από τον ίδιο και δείχνει πια σταθμοί της ζωής τον σημάδεψαν.
Ο εκδότης, Γιώργος Δημητρούλιας.
«Γεννήθηκε το 1931 στη Λάρισα και ήταν το μικρότερο παιδί ανάμεσα στα μεγαλύτερα έξι άλλα αδέλφια με πρώτο το Γιάννη.
Την περίοδο της Ιταλογερμανικής και Βουλγαρικής Κατοχής όλα τ’ αδέλφια πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, και της ΕΠΟΝ και ο γράφων, λόγω ηλικίας, ως αετόπουλο.
Ο Γιάννης, από μαθητής της προπολεμικής περιόδου ήταν οργανωμένος στην ΟΚΝΕ και αυτό επηρέασε όλη την οικογένεια η οποία αγκάλιασε με πάθος την κομμουνιστική θεωρία για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς να έχει σαφή γνώση της. Μετά την απελευθέρωση και την ήττα της Εθνικής Αντίστασης και τη Συμφωνία της Βάρκιζας όλα τα αδέλφια θα βρεθούν στο στόχαστρο των διώξεων με πρώτο τον Γιάννη που ως υπεύθυνος της ΕΑΜικής εφημερίδας «Αλήθεια» της Λάρισας γινόταν στόχος κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων και βασανιστηρίων, έως ότου εγκλεισθή στις φυλακές τον Ιούνιο του 1946. Η ζωή των αδελφών έγινε προβληματική λόγω «κοινωνικών φρονημάτων». Αυτή την περίοδο, ο γράφων, ήταν μαθητής γυμνασίου εργαζόμενος παράλληλα. Το 1951, τελειώνει το γυμνάσιο και ήρθε στην Αθήνα, όπου είχαν προηγηθεί τα άλλα αδέλφια για να αποφύγουν τις διώξεις και να βρουν μοίρα στον ήλιο, αφήνοντας στη Λάρισα το μνήμα του εκτελεσμένου Γιάννη από το Μάρτη τοῦ 1948.
Ο αγώνας της οικογένειας για την επιβίωση ανελέητος με παρούσα πάντα την Ασφάλεια που ήλεγχε τα πάντα. Όταν, λοιπόν, ο γράφων έφτασε στην Αθήνα, το πρώτο που έκανε το καλοκαίρι του 1951 ήταν να πάει στα γραφεία της νεοσυσταθείσας ΕΔΑ επί της οδού Μητροπόλεως.
Από τότε εντάχθηκε ενεργά στις γραμμές της και αυτή η ένταξη, που ήταν ενεργός, θα κρατήσει μέχρι τη διάλυσή της από το στρατιωτικό καθεστώς του 1967.
Στα χρόνια που ακολουθούν ο γράφων αγωνίζεται με την ΕΔΑ και σπουδάζει κάνοντας και δουλειές εφήμερες για επιβίωση.
Με το πάθος του κομμουνιστή και για ν’ αποδείξει στους αντιπάλους ότι ο κομμουνιστής δεν είναι ένας αποτυχημένος τεμπέλης, όπως μας έλεγαν τότε, ο γράφων πῆρε τέσσερα πανεπιστημιακά διπλώματα και έγινε ένας αποτυχημένος δικηγόρος αφού μέρα-νύχτα αγωνιζόταν με την ΕΔΑ για την επικράτηση του σοσιαλισμού. Σπούδασε νομικά, και πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες, παίρνοντας στη συνέχεια διδακτορικό δίπλωμα από την Πάντειο Ανώτατη Σχολή με θέμα τους Γεωργικούς Συνεταιρισμούς. Ανέπτυξε πλούσιο επιστημονικό συνδικαλισμό με εφαλτήριο τη θέση του ως αντιπροέδρου του Συλλόγου Πτυχιούχων της Παντείου Ανωτάτης Σχολής, συντελώντας στην Συντονιστική Οργάνωση δύο δεκάδων Συλλόγων Εργαζομένων Πτυχιούχων Ανωτάτων Σχολών, από τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ ως τον οππ και των Τραπεζών, έχοντας τη θέση του αντιπροέδρου του Συντονιστικού Κέντρου.
Χρησιμοποιώντας τις μικροφιλοδοξίες των αστών συνδικαλιστών έμενε πάντα πίσω προβάλλοντας αυτούς αλλά περνώντας τις γραμμές της ΕΔΑ. Στη δεκαετία του ’60, ο επιστημονικός συνδικαλισμός φουντώνει με την επιρροή επιστημόνων της ΕΔΑ, η οποία όλο και περισσότερο αυξάνει.
Στις αρχές αυτής της δεκαετίας πραγματώνεται και η επιστημονική και συνδικαλιστική συνεργασία μεταξύ ΑΣΟΕ, Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής και Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, έχοντας πάντα ως στόχο την προώθηση των απόψεων της ΕΔΑ και του μαρξισμού. Αυτή η προσπάθεια αποκρυσταλλώθηκε με την οργάνωση του Α΄ Οικονομικού Συνεδρίου, που έγινε το Δεκέμβρη του 1965 στο Χίλτον, με εισηγητές πλείστους όσους ακαδημαϊκούς δασκάλους, αλλά και του γράφοντος που εισηγήθηκε –από πλευράς ΕΔΑ- το θέμα: «Η αμοιβή της εργασίας και η οικονομική ανάπτυξη». Παράλληλα, στους κόλπους αυτής της δραστηριότητας οικοδομούνται συνεργασίες των Επιστημονικών Συλλόγων για το Κυπριακό ζήτημα, την υπεράσπιση της δημοκρατίας και την ενίσχυση την οικονομική της παιδείας, όπου ο γράφων –μαζί με άλλους αριστερούς- κινούμε τα νήματα.
Αυτή μου η δραστηριότητα θα εκτιμηθεί από τους καθηγητές της Παντείου –που δεν ήξεραν τον τόσο πολύ δεσμό μου με την ΕΔΑ- και θα διορισθώ επιστημονικός βοηθός στήν Πάντειο Σχολή τό Δεκέμβριο του 1964, χωρίς να μου ζητηθεί πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων.
Στα μέσα της Δεκαετίας του ’60, συγκροτούμε την Εθνική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνος, με πρόεδρο τον Εθνικιστή και αντικομμουνιστή καθηγητή της Πολιτειολογίας Δ. Βεζανή, μετά από εισήγησή μου στους καθοδηγητές της ΕΔΑ.
Ο Βεζανής ήταν αντικομμουνιστής αλλά πατριώτης με μεγάλο πάθος για την Ένωση της Κύπρου.
Με γραμματέα τον γράφοντα και Πρόεδρο τον καθηγητή πραγματοποιείται η πρώτη συγκέντρωση της Επιτροπής για το Κυπριακό στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ, τον Ιανουάριο του 1967, με κύριο ομιλητή τον Βεζανή παρισταμένων και επιφανών στελεχών της ΕΔΑ.
Η ακολουθήσασα κυβέρνηση του Π. Κανελλόπουλου ζήτησε από όλα τα ΑΕΙ να προσκομίσουν τα μέλη του ΔΕΠ Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων, το οποίο φυσικά δεν διέθετε ο γράφων και εσεί άρχισε η διαδικασία της απόλυσής του από την Πάντειο.
Για να το αποκτήσει έπρεπε να υπογράψει τη διαβόητη έντυπη «Δήλωση» αποκήρυξης του ΚΚΕ και των οργανώσεων της Εθνικής Αντίστασης, πράγμα το οποίο έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες υπάλληλοι στην Ελλάδα αλλά όχι και ο γράφων.
Παρά την παράσταση που έκανε ο καθηγητής μου Βεζανής και συναγωνιστής στην Επιτροπή για το Κυπριακό, στη συνεδριάζουσα Επιτροπή Νομιμοφροσύνης της Σχολής «εγγυόμενος τον πατριωτισμό του Παπαγαρυφάλλου» αυτή η μαρτυρία δεν ήταν αρκετή. Ο νόμος απαιτούσε «Δήλωση» που δεν έγινε και έτσι άρχισε η διαδικασία της απόλυσης.
Άρνηση της «Δήλωσης» υπήρξε εκ μέρους του γράφοντος να διοριστεί στον διορισμό του ως Οικονομικός σύμβουλος το 1966 με μισθό 7.500 το μήνα (Έγγραφα και φωτοτυπίες για τα ζητήματα αυτά παρατίθενται στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000 σελ. 209-220). Λόγω φανατισμού και αφελείας ο γράφων προτιμούσε τον υποσιτισμό παρά την υπογραφή της καταραμένης «Δήλωσης», η οποία στοίχισε τόσα και τόσα βάσανα στον κόσμο της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς και ακόμη το θάνατο.
Ήταν μια μονοπρόσωπη απόφαση του Ν. Ζαχαριάδη ο οποίος απαγόρευσε την υπογραφή της, την οποία εντελώς άκριτα εφαρμόσαμε πολλοί, πάρα πολλοί, κομμουνιστές.
Κατά τη διαδικασία της απόλυσής μου από την Πάντειο μεσολαβεί η δικτατορία του 1967 και ο γράφων θα βρεθεί κρατούμενος από τον Αύγουστο του 1968 και εν συνεχεία στην εξορία στο «Παρθένι» της Λέρου μέχρι το 1970.
Και εδώ λειτούργησε η άρνηση υπογραφής της «Δήλωσης» (φωτοτυπίες των σχετικών αποφάσεων εκτόπισης βλ. στο πιο πάνω έργο μου σελ. 228 επ.). Στο διάστημα της εξορίας, στη Λέρο, ζώντας, βλέποντας, ακούγοντας και μαθαίνοντας έρχεται σε σύγκρουση και διαφωνία μου με τις εκεί διασπασμένες ηγεσίες που βίωναν τη διάσπαση σε φρενίτιδα μίσους και νοσηρότητας. Τραγική απογοήτευση για το μεγάλο όνειρο στο βωμό του οποίου ολόκληρη η οικογένεια κατέθεται τη ζωή της.
Στις 10 Αυγούστου 1971, μετά την απόκλισή μου από το Παρθένι και την διάλυση του Στρατοπέδου, ακολουθεί δημόσια καταγγελία και διαφωνία μου με το ΚΚΕ, στην εφ. «Ελεύθερος Κόσμος».
Ακολουθεί ο αγώνας της επιβίωσης και της επιστημονικής έρευνας και συγγραφής μελετών για τους ναυτικούς και γεωργικούς συνεταιρισμούς, για τη δημόσια διοίκηση και την τοπική αυτοδιοίκηση με πρωτότυπες εργασίες. Τα πρωτότυπα αυτά έργα επιφέρουν τη βράβευση του γράφοντος από το Δήμο Αθηναίων και δυο φορές από την Ακαδημία Αθηνών και το δημοτικό συμβούλιο της Λάρισας (φωτοτυπίες των βραβείων, υπάρχουν στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 231-232). Τό Μάϊο του 1978, εκλέγομαι υφηγητής της Παντείου αλλά στο Υπουργείο Παιδείας το διάταγμα καρκινοβατεί. Από τις αναζητήσεις μου έπεσα πάνω στον υπεύθυνο απόστρατο που είχε τους φακέλους των φρονημάτων, στο γραφείο 535.
Ο εν λόγω στρατηγός έδρασε ως νεαρός ανθυπολοχαγός στη Λάρισα, εναντίον της εφ. «Αλήθεια» και του αδελφού Γιάννη, που κατάγγελνε την τρομοκρατική δράση του. Όταν λοιπόν ο εν λόγω στρατηγός είδε το όνομα Παπαγαρυφάλλου στήλωσε τα πόδια αρνούμενος να εκδώσει το διάταγμα του «επικίνδυνου κομμουνιστή». (Το γεγονός αυτό με υπογραφή και τηλέφωνο του εν λόγω αποστράτου, καταγράφεται στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 209-213).
Την ίδια χρονική περίοδο, προκηρύσσεται η θέση του γενικού γραμματέα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο γράφων καταθέτει υποψηφιότητα μεταξύ των οκτών. Λόγω συγγραφικού έργου και διπλωμάτων είναι ο επικρατέστερος αλλά ο υπουργός της Παιδείας «δεν θέλει τον κομμουνιστή Παπαγαρυφάλλου σ’ αυτή τη θέση», όπως αποκαλύπτει ο Πρύτανης. Έτσι, ματαιώνεται ο διαγωνισμός και προκηρύσσεται ξανά για να καταλάβει τη θέση ο φίλος και ανώτατος υπάλληλος στον οποίο προσέτρεξε ο γράφων για βοήθεια της υποψηφιότητάς του. (Το ζήτημα αυτό καταγράφεται με ονόματα στο έργο μου: «Δημήτριος Βεζανής. Σκέψεις και Μαρτυρίες», εκδ. «Πελασγός» – Γιαννάκενας – 2013 σελ. 57-61, όπου το Κεφάλαιο: «Ο Βεζανής και το πιστοποιητικό φρονημάτων» και σελ. 45-54 το Κεφάλαιο: «Ο Δ. Βεζανής και η Εθνική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνος»).
Να σημειώσω εδώ με την ευκαιρία ότι το βιβλίο αυτό το έγραψα στη μνήμη του αντικομμουνιστή δασκάλου τόσο για τον γνήσιο πατριωτισμό του όσο και γιατί είχε το θάρρος και την εντιμότητα να με υποστηρίξει στην Επιτροπή Νομιμοφροσύνης της Παντείου το 1967. Μέσα απ’ αυτούς τους διωγμούς από ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα, ο γράφων εξακολουθεί τις επιστημονικές έρευνες και τη συγγραφή μελετών και βιβλίων που μέχρι στιγμής φτάνουν τα πενήντα, με παράλληλη ενεργό συμμετοχή στα αντιμνημονιακά κινήματα καθώς και στην Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων. Πέρα από τα βιβλία και τις μελέτες ο γράφων αρθρογράφησε κατά το παρελθόν σε αθηναϊκές εφημερίδες και κυρίως στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» για δύο δεκαετίες περίπου, με εκδότη και διευθυντή τον βετεράνο της δημοσιογραφίας και των κοινωνικών αγώνων Κώστα Κύρκο. Παράλληλα, από το 2009 δημοσιεύει καθημερινά σχόλια στο διαδίκτυο, τα οποία φθάνουν ήδη τις πέντε χιλιάδες. Το έκανε αυτό όχι γιατί πρόκειται να επηρεάσει κάποιον να τον ψηφίσει –αφού αρνείται τη συμμετοχή του στο σημερινό άθλιο δημόσιο βίο- αλλά για να δίνει το μήνυμα ότι: «Δεν είμαι πολιτικός πίθηκος. Είμαι πολίτης. Και αυτό σημαίνει ότι δεν συναινώ τα όσα άθλια συμβαίνουν στην πατρίδα μου».
Συνεχίζει, λοιπόν, ο γράφων να μάχεται μόνος εναντίον όλων, να ερευνά, να γράφει, να αμφιβάλλει, ν’ αναζητά έχοντας πάντα ως σκοπό την ανεύρεση της αλήθειας των πραγμάτων, της πολιτικής, της κοινωνίας και των δημόσιων προσώπων.
Πρόκειται για μια επίπονη προσπάθεια, η οποία έχει μεγάλο ατομικό κόστος κάθε λογής, προκαλώντας και την αντιπάθεια του πλήθους, το οποίο συνήθισε να σκέπτεται και να δρα μέσα σε κάθε λογής καλούπια με ταριχευμένη σκέψη.
Οδηγός στη σκέψη και στη δράση του γράφοντος υπήρξαν πάντα ετούτα τα λόγια του Γερμανού διανοητού Γκαίτε: «Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών»!
Να, ένα μεγαλειώδες εθνικό ιδανικό που απουσιάζει τελείως από τη σύγχρονη Ελλάδα!
Ιδού στάδιο λαμπρών αγώνων για τους Έλληνες των συσσιτίων και της ελεημοσύνης».
